To interesująca struktura improwizacyjna. Publiczność podaje dwa różne środowiska lub miejsca. Potem dwie pary graczy gra dwie improwizowane scenki, po jednej w każdym miejscu, ale scenki są odgrywane jednocześnie (na tej samej scenie). Gracze nie wiedzą o postaciach i wydarzeniach, które nie dzieją się w ich scence.
Zwróć uwagę by dać każdej parze czas na scenkę.
Angielska nazwa gry: Parallel Universe
Jeden gracz (lub prowadzący) przeprowadza wywiad z pozostałymi graczami, ale grupa graczy to tak naprawdę jedna postać. Postać ta odpowiada na pytania, ale wszyscy gracze odpowiadają jednocześnie, jakby postać mówiona przez wiele osób miała jeden głos. Odpowiedzi powinny być sensowne (a przynajmniej gramatyczne) i powinny być jasne. Jeśli jeden gracz zaczyna odpowiedź mówiąc 'YYYY’, żaden z pozostałych graczy nie powinien zamieniać tego w 'nie’.
Angielska nazwa gry: One Mouth
Gra szotowa grana przez sporą liczbę grup impro i jest zabawna, gdy grana dobrze. Weź jakieś słowo, np. słoń. Wygląda to tak:
Gracze zasadniczo wymyślają na poczekaniu żart co może powiedzieć o 185 czegokolwiek wchodzącym do baru.
Angielska nazwa gry: One Eighty Five
Zaimprowizuj scenę z dwoma osobami i daj im zawód (lub pozwól go wybrać publiczności). Potem powiedz im jaką pracę wykonywali w poprzednim życiu.
Chodzi o to by w jakiś sposób w scence gracze zachowywali się jakby mieli pracę z poprzedniego życia. Chodzi o to by nie „grać” starą pracę, ale pokazać cechy postaci ze starego życia podczas wykonywania nowej pracy.
Angielska nazwa gry: Old Job New Job
Postaw na scenie krzesło. Grupa stoi lub siedzi po bokach by widzieli co się dzieje. Ktoś wybiera przedmiot z sali i kładzie go na krześle. Można też wziąć przedmiot od publiczności. Ten przedmiot jest inspiracją.
Po kolei trzech uczestników (lub więcej jeśli chcesz) mówi krótki monolog zainspirowany tym przedmiotem. Zaczyna jedna osoba, a gdy skończy, pozostawia przedmiot na krześle dla kolejnej osoby. Ktokolwiek jest zainspirowany wchodzi na scenę dodając kolejną część historii/sytuacji z punktu widzenia innej osoby, a trzecia zamyka koło.
To ćwiczenie jest bardzo mocno oparte na postaciach. Pierwsza osoba rozpoczyna historię a pozostałe dwie osoby znajdują sposób by stworzyć inną interesującą postać zaakceptuje i podbije pierwszą osobę. Wyzwaniem jest nie być całkowicie przywidywalnym w doborze dodatkowych postaci (unikaj natychmiastowego wybierania postaci żony, gdy możesz być listonoszem lub manikurzystką). Jednocześnie chcesz utrzymać linię fabularną i uzasadnić co poprzednie postaci już ustaliły. Postaci nie muszą się znać, ale musi między nimi istnieć powiązadnie (nawet jeśli wynika ono z samego przedmiotu).
To ćwiczenie rozwija:
Angielska nazwa gry: Object Narrative
Podziel graczy na dwie grupy. Pierwsza grupa gra scenkę z dobrze znanej opowieści, bajki czy wydarzenia historycznego. Ta scenka jest później powtarzana przez drugą grupę, ale z inną emocją, epoką lub stylem. Potem pierwsza grupa powtarza swoją scenkę, znowu z inną emocją, stylem lub epoką. Można to powtarzać kilka razy.
Zobacz też: Powtórka sceny oraz Powtórka w Gibberishu
Angielska nazwa gry: Mega Replay
Prosta piosenka dla dwóch osób śpiewających. Gracz pierwszy śpiewa cztery wersy: pierwsze trzy są o drugiej osobie, czwarty to po prostu „kocham cię”. Potem drugi gracz śpiewa podobnie o pierwszej osobie. Mogą się pojawić rymy, ale nie muszą.
Po tym dwie części są powtórzone, ale naprzemiennie i na końcu śpiewają razem „kocham cię”.
Przykład:
Angielska nazwa gry: I Love You
Poproś publiczność o dowody tożsamości, prawa jazdy. Zaimprowizujcie scenkę z postaciami opartymi na dowodach tożsamości. Gospodarz może też pytać ludzi o ich życie.
Zobacz też: Dzień z życia
Angielska nazwa gry: ID
Dość głupia, ale bardzo efektowna gra. Poproś publiczność o sugestię bajki dla dzieci. Potem przypisz każdemu graczowi jedną lub więcej postaci. Poproś o jakąś ułomność lub specyficzne nastawienie i zaimprowizuj bajkę.
Angielska nazwa gry: Hadicapped Fairy Tale
W tej grze odgrywana jest scenka, w której jeden z graczy jest gościem w jakimś miejscu. Nie wie kim jest, dlaczego jest w danym miejscu i jaka jest jego relacja do innych osób w danym miejscu. Pozostali zachowują się dziwnie lub podejrzanie, tak jakby mieli jakiś sekret. Chodzi o to by pod koniec scenki było wiadomo jaki mieli sekret.
Przykładowo, gracz może zadzwonić dzwonkiem do domu dziewczyny by ją zabrać na randkę. Nigdy jej nie widzimy, a pozostali gracze powoli dają wskazówki co się z nią stało. Gra się kończy kiedy my (publiczność) odkryje, że mieszkańcy domu wynosili worki na śmieci z częściami ciała dziewczyny. Aczkolwiek nie musi to być tak straszny sekret.
Angielska nazwa gry: Guest Game