Zaimprowizujcie scenkę, w której publiczność nie może się zaśmiać. Jeśli którykolwiek z graczy wywoła śmiech, ma sobie włożyć do ust piankę JoJo. Gracz może ją żuć, ale nie może połknąć.
Zobacz też: Chomik. Zobacz też: Kamienna twarz
Odmiany
Jeden z graczy zamiast pianek może otrzymywać kawałki cytryny.
Angielska nazwa gry: Marshmallow Mania
Weź od publiczności kwestię. Gracze odegrają scenkę, którą zakończy wybrana kwestia.
Odmiany
Poproś też o pierwszą kwestię. Znane również jako Alfa i Omega.
Angielska nazwa gry: Last Line
To rozwinięcie Frizów w ciemno. Gracze próbują się odwoływać do poprzednich scenek, które pojawiły się we Frizach. Powracają do postaci, sytuacji, czy nawet kontynuują zatrzymane wcześniej scenki.
Angielska nazwa gry: Final Freeze
Powiedz graczom, żeby wyobrazli sobie, że scena jest wielkim dyskiem z punktem podparcia dokładnie w środku sceny. Zagrajcie scenkę, w której ten dysk musi być cały czas zbalansowany. Za każdym razem gdy gracz się rusza lub nowy gracz wchodzi do scenki, inni muszą zrównoważyć dysk, a każdy ruch musi zostać uzasadniony.
Angielska nazwa gry: Disc
Do tego ćwiczenia potrzebna jest talia kart. W ćwiczeniu bierze udział 2-4 graczy. Mają oni odegrać scenkę, ale mogą w całej scence powiedzieć tylko tyle słów ile dostali kart na początku. Scenka musi dojść do puenty wraz z ostatnią kartą.
Jest to dobre ćwiczenie dla improwizatorów, którzy mówią dużo i szybko. Dzięki kartom muszą liczyć się ze słowami.
W grze uczestniczy dwóch graczy. Co jakiś czas mogą powiedzieć: „Coś ty powiedział?”. Wówczas drugi gracz musi powiedzieć coś innego, co rymuje się z pierwotną kwestią.
Przykład:
– Agata, jesteś zdrowa jak ryba.
– Coś ty powiedział?
– Powiedziałem, że podoba mi się twoja grzywa. Zmieniłaś kolor włosów?
itd.
Zobacz też: Zmiana
Angielski tytuł gry: Crabtrees Conundrum
To długa forma oparta na Haroldzie po ciemku. Zasadniczo to długa forma grana przy wyłączonych światłach na sali.
Źródło
Ten format stworzył Joe Bill z Annoyance Theatre w Chicago.
Angielska nazwa formy: The Bat
W ćwiczeniu bierze udział czterech graczy. Trzech graczy stoją tyłem i mają zakryte uszy. Czwarty gracz wybiera sugestię jakiegoś popularnego powiedzenia.
Chodzi o to by gracze w ciągu minuty przekazali tę sugestię kolejnemu graczowi używając tylko pantomimy i Gibberish. Drugi gracz przekazuje tę sugestię (lub to co zrozumiał) graczowi trzeciemu, a ten później graczowi czwartemu. Na koniec gracze zgadują kolejno co było sugestią.
Podobną strukturę ma gra LOW
Angielska nazwa gry: Bong Bong Bong
Rozgrywa się scena. W pewnym momencie jeden z graczy musi dostać 'Telefon od przyjaciela’ (można go jakoś nazwać). Ten telefon nie musi być stricte telefonem. Może to być SMS, znaki dymne, telepatia czy cokolwiek innego, a sam przyjaciel może, choć nie musi pojawić się w scence.
Angielska nazwa gry: Call from Ray
Dwóch graczy stoi w pewnej odległości od siebie i odgrywa jak najnudniejszą scenkę na 4 kwestie. Potem każdy z nich wybiera określoną odległość, która ma dzielić ich od drugiej osoby i odgrywa ponownie tą scenkę zachowując dystans. Utrzymywanie odległości wydaje się automatycznie wpływać na emocjonalne zaangażowanie i ton głosu osoby. Kluczem do ćwiczenia jest określenie w myślach dystansu co do centymetra. Jedna osoba może wybrać metr, ale druga osoba może wybrać półtora metra. Zobaczysz kilka interesujących konfliktów wynikłych z tego dodatkowego pół metra.
Odmiany
Zagraj scenkę, w której gracze będą połączeni kijem, sznurkiem czy kawałkiem drewna. Możesz nawet użyć zapałki.
Angielska nazwa gry: Distance Game