Kontrowersyjna teza Dela Close’a: chodzi o to, ze podczas reakcji na sugestie, osoba najlepiej zrobi, jeśli użyje nie pierwszego pomysłu, ale trzeciego jaki przyjdzie do głowy. Pierwsze skojarzenie, które przychodzi do głowy byłoby czymś co widziałeś w telewizji lub jest po prostu oczywiste. Drugi pomysł to byłoby coś przewrotnego, inteligentnego.
Więcej w książce Art By Committee.
Scenka, gdzie mało jest akcji i gdzie postaci głownie gadają, gadają i gadają, tak właściwie opowiadając historie (jeśli masz szczęście) niż rozgrywają ja. Patrz Plotkowanie, Ględzenie, Komentowanie.
Kolejna sól w oku Micka Napiera (patrz Improvise – Scene from the inside out ). Chodzi o to, ze jeśli dbasz o siebie, w takim sensie, że wiesz o co chodzi twojej postaci, masz cele postaci i jasny Podtekst w głowie, jest ci łatwiej grać i coś robić. To może brzmieć jak przeciwieństwo zasad Pana Milusińskiego i Rycerstwa ale tak nie jest: jeśli dbasz o siebie, łatwiej będzie ci się grało, będziesz zabawniejszy i stąd będziesz miał większą przyjemność z grania z innymi graczami, gdyż i oni będą się czuli wspomagani.
Wymienianie gracza to klepanie go w ramię i zastępowanie tego gracza. Scena jest kontynuowana, być może w innym czasie lub innym miejscu.
To może być używane jako sztuczka w Krótkich formach, np we Frizach. Ale może również być używana jako struktura w Długich formach (zobacz Wymiana).
Zdarza się, gdy ktoś (gracz, reżyser, MC) wchodzi na scenę jako forma Edycji, w ten sposób zaznaczając, że pozostali gracze powinni zejść ze sceny i ustąpić miejsca nowej scence. Często towarzyszy temu Wyciemnienie.
Podtekstem postaci są jej ukryte motywacje, cele, ambicje i zachowanie lub Status.
W każdej scence my (i publiczność) chcemy widzieć, że coś się dzieje, lub że historia się rozwija.
W Improv Handbook for the Actor, Greg Atkins twierdzi, że improwizacja to „Opowiadanie historii na poczekaniu”. Bardziej dokładnie, improwizacja powinna być „Opowiadaniem historii z innymi na poczekaniu”, jako że kilku graczy próbuje stworzyć historię, mimo, że nikt z nich nie zna kierunku, w jaki pójdą inni.
Wniosek jest taki, że improwizacja to Grupowe opowiadanie historii.
Dla większości historii najpierw będziemy chcieli wiedzieć kto/co/gdzie jest scenka (Platforma), a potem coś się powinno zdarzyć (Zwroty akcji, Konflikt), które być może zmienią Status graczy. Na końcu oczekujemy rozwiązania, które zakończy scenę.
Ponieważ gramy w teatrze, nie powinniśmy bać się odrobiny Prawdziwości naszych historii. Koniec końców, prawda jest zabawna. (patrz Truth in comedy).
Status to sposób zachowywania się graczy.
Podczas budowana postaci pamiętaj by grać różne statusy. Również pozwól , by twój status się zmieniał (patrz Rycerstwo); wiele interesujących historii jest zbudowanych wokół zmian statusów.
Obiekt, który jest używany w scenie, ale tak naprawdę nie istnieje. Przedstawiony pantomimicznie obiekt. Ogólnie mówiąc cokolwiek, co nie jest materialne (np jak krzesło) powinno być obiektem z kosmosu. Patrz Rekwizyty.