Ten format nie ma konkretnej nazwy i jest popularny głównie w krajach francuskojęzycznych. Istnieje liga improwizacji w prawie każdym francuskojęzycznym kraju. Te ligi spotykają się co roku by rywalizować o mistrzostwo świata.

Format jest modelowany na mecz hokeja: 2 drużyny po 6 graczy, 3 mężczyźni i 3 kobiety, możliwy dodatkowo trener, grają w 3 30-minutowych rundach, na scenie przypominającej lodowisko do hokeja. Rozgrywki prowadzi sędzia wraz z dwoma pomocnikami.

Sędzia losuje wyzwania z pojemnika. Wyzwania mogą być połączone lub własne. Połączona scena improwizowana angażuje obie drużyny. Własne wyzwania są odgrywane dwa razy, za każdym razem przez graczy z jednej drużyny. Wyzwania składają się z:

• Tytułu scenki: to może być cokolwiek
• Ilości graczy z drużyn: może być dowolna lub określona. Możliwe jest również określenie płci, np. '2 kobiety z drużyny pierwszej i dowolna ilość graczy z drużyny drugiej’
• Kategoria: to może być cokolwiek, przykładowo: Science Fiction, Dramat, Dostojewski, Western, Musical, Opera, Bez słów lub Bez dźwięków oraz Ciąg dalszy nastąpi, gdy drużyna ma kontynuować scenkę rozpoczętą przez inną drużynę.
• Czas: może się wahać od 20 minut do nawet 30 sekund.

Podczas scen improwizowanych sędzia może wejść w scenę i odgwizdać przewinienie. Możliwe przewinienia: Lanie wody, Nieprawidłowa ilość graczy, Naruszenie motywu (lub tytułu), Dezorientacja, Przeszkadzanie, Nieczyste zagranie, Blokowanie itd. Każde przewinienie jest sygnalizowane poprzez gest. Podczas wchodzenia na występ publiczność dostaje „kartę przewinień” z gestami i wyjaśnieniami błędów. Przewinienia mogą dotyczyć gracza lub całej grupy. Gdy drużyna zbierze 3 przewinienia, konkurencyjna grupa zdobywa punkt. Gdy gracz zbierze 3 przewinienia, zostaje wyłączony z gry na 5-10 minut.

Każda osoba z publiczności dostaje kapcia. Może on być rzucony na scenę, gdy publiczności nie podoba się scena improwizowana lub też w sędziego gdy podejmie niesprzyjającą decyzję.

Po każdej rundzie liderzy grup mogą poprosić sędziego o wyjaśnienie przewinienia, a potem publiczność głosuje. Każda drużyna ma swój kolor, publiczność dostaje kolorowe kartki do głosowania.

Po 3 30-minutowych rundach wiemy która drużyna zwyciężyła. Na końcu gwiazda lub lokalna osobistość wręcza „gwiazdy” trzem najlepszym graczom.

To bardzo sztywny format, w którym wszystko oprócz scenek jest ustalone. Istnieje konkretna procedura, według której przeprowadzany jest pojedynek, nawet liczba graczy we własnych i wspólnych scenkach jest określona. Chodzi o to, że sztywność formatu dobrze kontrastuje improwizację, w której zdarzyć się może dosłownie wszystko.

Angielska nazwa formatu: Impro Match

Improsporty (ComedySports) zapoczątkował Dick Chudnow w 1984 roku w Milwaukee (USA). To format pojedynku improwizowanego, który przypomina Sporty Teatralne Keith’a Johnstone’a.

W formule improsportów dwie grupy rywalizują ze sobą o punkty przyznawane przez publiczność. Sędzia nadzoruje pojedynek, pilnuje czasu gier, odgwizduje przewinienia i wybiera sugestie od publiczności. Typowy pojedynek w formule improsportów składa się z 7-12 gier wyciąganych z koszyka z mnóstwem gier improwizowanych (wiele z nich będzie można znaleźć w dziale Gry impro na naszej stronie).

W Polsce pełna formuła improsportów w przypadku występów dwóch grup nie jest stosowana. Stosowane jest za to luźne ujęcie powyższych zasad: punktowana jest tylko część gier, rolę gospodarzy przejmują liderzy grup, lista gier jest ustalona wcześniej a sędzia w pojedynkach nie jest w ogóle brany pod uwagę.

Angielska nazwa formatu: ComedySportz

Sporty Teatralne to w zasadzie zbiór formatów. Oto podsumowanie głównych zasad, a na końcu znajdą się opisy różnych subformatów.

• Gra jest zapowiadana przez Gospodarza, który robi rozgrzewkę publiczności oraz przedstawia sędziów i dwie drużyny
• Gra jest prowadzona przez sędziów
• Każda gra ma ustalony czas
• Rzut monetą decyduje o tym, kto pierwsze rozpocznie grę
• Wyzywający są pierwsi. Możliwymi wyzwaniami są klasyczne gry, ale w zasadzie każda gra jest dobra. Jedna drużyna może postawić wyzwanie drugiej by odegrała możliwie jak najnudniejszą scenkę
• Grupa może protestować lub uchylić się od wyzwania. Sędziowie mogą zaakceptować protest, wtedy wyzywający muszą wymyślić nowe wyzwanie. Przyczyną odrzucenia wyzwania może brzmieć „już to dziś graliśmy”
• Sędziowie mają trąbkę, którą mogą sygnalizować ostrzeżenie o nudzie. Po ostrzeżeniu scenka powinna być dokończona jak najszybciej
• Sędziowe mogą sygnalizować przewinienia, np za obsceniczność, mądrzenie się czy cokolwiek. Ukarany gracz musi mieć na głowie wiadro przez określoną ilość minut
• Scenki muszą kończyć się o czasie. Sędziowie sygnalizują czas i ostrzegają graczy, np kiedy zostaje im 30 sekund. Mogą też użyć sygnału dźwiękowego, po którym scenka musi się skończyć
• Po każdym wyzwaniu (granym przez obie drużyny) publiczność oklaskami wybiera zwycięzcę rundy. Zwycięzcy dostają 5 punktów, przegrani 0.
• Cały występ trwa około 45 minut

Odmiany

Niektóre grupy pozwalają sędziom na wybieranie wyzwań. Inne grupy pozwalają zwycięzkiej drużynie zagrać dowolną scenkę.

Duńska odmiana: w tym formacie jest tylko jeden sędzia, zwany Ombuds. Ombuds jest zarówno Komenatorem, Gospodarzem jak również liczy punkty.

Ten format jest często grany z rekwizytami i scenografią. Efekty dźwiękowe i świetlne również są wykorzystywane. Duńska wersja jest nieco prostsza i może być wykorzystana do gry przez nowicjuszy.

Niektóre grupy zaczynają wieczór od 20-minutowej duńskiej odmiany a po przerwie grają pełną 45-minutową wersję.

Sporty Teatralne są rozgrywane na całym świecie a drużyny z różnych miast i grup często stają do pojedynku.

Twórcą Sportów Teatralnych jako formuły jest Keith Johnstone.

Zobacz też: Improsporty

Angielska nazwa formatu: TheatreSportz